JOST VAN DYKE - SOGGY DOLLAR BAR

WOENSDAG 19 MAART 2025

We willen Peter Island verlaten, maar we kunnen het ankerbolletje nergens vinden. Ik opper dat het mogelijk dan onder de boot ligt. In dat geval is het verstandig om eerst onder de boot te duiken om te zien of dat inderdaad zo is. Immers, je loopt het risico dat de lijn die aan de bol vastzit in je schroef draait. Dat betekent echter wel een vertraging van alles! We wagen het erop. Helaas geen goede keuze. Bij het naar achteren varen trekken we de lijn stuk die het bolletje met het anker verbindt. Het is een drijvende lijn, dus niet veel later zien we het 'stompje' van de lijn boven drijven bij het lichten van het anker. Het anker is omhoog, maar het bolletjes is nog steeds nergens te bekennen. 

Ton zet de motor in z'n vooruit en wil wegvaren. Wat volgt is een hoop gekraak en.......het bolletje is terecht....het drijft in vele stukken op het water. De restanten van de lijn zijn echter nog steeds foetsie en dat doet het ergste vermoeden. We varen een klein stukje verder, ankeren opnieuw en gaan dan polshoogte nemen onder de boot. Ons ergste vermoeden wordt bevestigd, de lijn zit helemaal om de as en de schroef gedraaid en is zelfs voor een deel ermee versmolten. Dat moeten we eerst vrij maken. Een helse klus, zeker als je bedenkt dat de onderzijde van de boot bedenkt is met scherpe aangroei (schelpjes en dergelijke). Ton staat er alleen voor, want ik krijg helaas mijn oren niet geklaard om mee te helpen. Hij duikt tientallen keren onder de boot en ondertussen schaaft hij zijn huid open aan de scherpe delen, maar hij heeft geen keus. Anderhalf uur later dan gepland vertrekken we naar het eiland Jost van Dyke. Ons late vertrek betekent helaas ook dat we onderweg te maken krijgen met buien. 

We ankeren in White Bay, vlakbij de Soggy Dollar bar. Mensen zonder dinghy moeten hier het laatste stukje naar het strand zwemmen (de boten kunnen niet dichterbij komen), vandaar de naam 'soggy dollar'. Wij hebben echter wel een dinghy en deze leggen we aan op het strand. Na alle commotie van vanochtend met ons ankerbolletje zijn we toe aan de beroemde 'painkiller'. Een drankje wat mij niet echt pakt moet ik zeggen, niet mijn smaak 

In de tussentijd neemt de branding aardig toe. Dat wordt nog een hele toer om daar met de dinghy doorheen te komen, maar we hebben wederom geen keus. Met enige moeite en een nat pak lukt het ons. We worden er steeds handiger in. 

Vlakbij onze boot zien we een andere dinghy onze kant op komen. Zij zijn van 'Zweinsel', een bootnaam die een belletje bij mij doet rinkelen, maar waarvan ook al weer? Zij hebben onze boot al gespot in Cherbourg en willen nu even gedag komen zeggen. Maar dat is niet waar mijn belletje van rinkelt. En ineens schiet het mij te binnen. Tijdens onze oversteek naar Madeira waren er 3 duitse boten die midden in de nacht contact met elkaar onderhielden (Zweinsel, Apnea en nog een boot wiens naam ik ben vergeten....Dreumel, Dremel......zoiets was het). Ze waren aan het chitchatten over vanalles: over de vis die ze hadden gevangen, overrecepten, over kaartspelletjes enzovoorts. Op zich niks mis mee, ware het niet dat dit plaatsvond op kanaal 16, een kanaal wat open moet blijven voor noodsituaties en niet bedoeld is om elkaar verhaaltjes voor het slapengaan te vertellen. En tevens een kanaal wat je constant moet uitluisteren, dus uitzetten of wisselen van kanaal is geen optie. Ik weet ook dat het mij destijds op de zenuwen werkte en ik ook heb ingebroken met de woorden: wellicht handig om deze conversatie op een ander kanaal voort te zetten en kanaal 16 open te houden voor noodsituaties. Hoe het ook zij, we nodigen ze uit aan boord voor een drankje en een hapje en maken het niet laat omdat zij de volgende ochtend in alle vroegte vertrekken naar Puerto Rico.

Ondertussen stuitert de boot alle kanten op.....ben benieuwd naar onze slaapervaring komende nacht.