ST MAARTEN - HEINEKEN REGATTA

DONDERDAG 6 MAART - ZONDAG 9 MAART 2025

Work hard - Play hard!

De komende 4 dagen staan bol van wedstrijden en parties. Het zijn intensieve dagen met helaas niet al teveel wind. Voldoende om te zeilen, te weinig om echt groot spektakel te krijgen. Maar spannend is het wel. We racen op deze 4 dagen respectievelijk 1, 3, 2 en 1 wedstrijd. In onze poule zijn we de langzaamste boot op papier, toch eindigen we enkele keren op de vierde en de derde plek. Dat doen we niet slecht. Enkele foutjes hebben ons een plek gekost, maar het moet gezegd: de bemanning leert bij en wordt met de dag fanatieker en raakt beter op elkaar ingespeeld. Het team wordt steeds meer een team en dat is mooi om te zien. In het eindklassement worden we uiteindelijk 4de. Net geen podiumplek.

Toch feesten we op sommige dagen als ware winnaars, want ook dat hoort erbij. De organisatie heeft echt uitgepakt, met foodtrucks, kledingstands en muziek. Niet allemaal onze smaak, maar er zijn enkele goeie dj's en ook treden de Wranglers op, de oude begeleidingsband van Bob Marley.  

Los van blauwe plekken, schaafwonden, spierpijn en wat blaren (dat hoort er gewoon bij) gaat het in de laatste race echt mis. We maken een tack, de genua (het voorzeil, voor de niet zeilers onder ons) komt over en in de manoeuvre raken beide schoten (lijnen van het zeil) verstrengeld om mijn nek. En wat er al die dagen bijna niet is geweest (wind) is er ineens wel. De wind grijpt het zeil, mijn mede crewleden staan aan de andere kant te lieren en ik wordt gewurgd door de lijnen. Ze hebben het snel door, gooien de lijn los zodat ik me eraan kan ontwurmen. Zo voorkomen we erger, maar het kwaad is al geschied. Ik weiger te gaan liggen, want we liggen op positie om deze wedstrijd derde te worden. Maar na de finishlijn is het wel op. Slikken doet zeer, mijn oren doen zeer, mijn stem ben ik kwijt en ik moet de hele tijd mijn keel schrapen. Ik besluit de middag rust te nemen en te bezien hoe een en ander verloopt. Tegen de middag gaat het steeds slechter met me en we besluiten naar de eerste hulp te gaan. Na meer dan 4 uur wachten in een wachtkamer die meer lijkt op een politieverhoorcel, met een enorme spiegelwand waar mensen achter zitten die jou kunnen observeren, waarbij de airco op standje vriezen staat (lekker voor mijn keel....not), waarbij alleen ik naar binnen mocht en Ton buiten moest wachten (terwijl ik me nauwelijks verstaanbaar kan maken) besluiten we terug te gaan naar de boot. De kans dat we hier een dokter krijgen te zien en dan ook nog een die ons kan helpen, acht ik vrij klein. Ik ga vooralsnog tijd de kans geven om mijn nek te genezen.