ZEILEN MET REID EN LITA

ZONDAG 30 MAART 2025

We staan bijtijds op en maken de boot klaar om te gaan zeilen. We verleggen de boot, dichterbij het kantoor van Reid, maar wel meer in de swell. Het is maar voor even.

Ton haalt Reid en Lita op met de dinghy, terwijl ik de laatste hand leg aan het 'preppen' van de boot. Onze gasten nemen meerdere koelboxen mee met ijs en lekkere koude drankjes.  

Er staat een stevige wind als we koers zetten richting Little Harbour, Peter Island. Er ligt 1 mooringboei en die gebruiken we. Het is maar voor amper 2 uurtjes. We snorkelen wat in de omgeving en nuttigen aansluitend de lunch in de vorm van een enorme borrelplank.

Na de lunch zetten we koers naar The Bight, Norman Island. Ook daar nemen we een verfrissende duik. We besluiten tijdig weg te varen, zodat we voor het donker bij Road Town, Tortola kunnen zijn. Er staat inmiddels 25 knopen wind en de boot zeilt als een dolle. Wellicht iets te dol voor beginnende zeilers, want bij aankomst wil Lita nog maar 1 ding: zo snel mogelijk van de boot af. En als je zeeziek bent is dat ook de enige oplossing om er snel vanaf te zijn. Ton brengt ze aan wal en bij terugkomst verleggen we de boot naar ons plekje van laatst. We hadden de boot namelijk bij het werk van Reid gelegd zodat het tochtje met de dinghy maar kort zou zijn, maar de swell was hier echt behoorlijk. Het is inmiddels echter donker geworden en dat maakt het er niet gemakkelijker op.

We varen terug naar ons plekje van de avond ervoor. Nog steeds met swell, maar wel minder. Tijdens de manoeuvre zien we een vrachtboot naderen. We roepen de boot meermaals op, maar krijgen geen contact. We willen namelijk weten wat zijn intenties zijn. Hij ligt nog vrij ver van ons vandaan, dus gaan we verder met onze ankermanoeuvre. Zodra de boot ligt, maken we ons op voor het avondeten.....totdat we buiten horen roepen. Een klein motorbootje met twee locals maken ons duidelijk dat de vrachtboot ons daar weg wil hebben. De reden waarom is ons tot op de dag van vandaag niet duidelijk: we liggen duidelijk buiten elkaars vaarwater en de vrachtboot blijkt de volgende dag nog op dezelfde plek te liggen, dus waarom moesten we weg!? Maar we hebben ook geen zin in gedoe, dus liften we het anker in het stikkedonker. En dan blijkt dat de ankerketting meermaals om de snubberhaak is gedraaid en moeilijk wil loslaten. Met enige overredingskracht weet ik de ketting los te krijgen van de snubberlijn (de lijn die de kracht van de ankerlier haalt), maar mijn humeur heeft er duidelijk onder te lijden. Dat ik honger heb werkt niet mee. En dan komt de klapper van de dag. Het anker is nog maar amper omhoog als ik drie druppels voel, echt maar drie druppels, voordat de hemel openbreekt en het werkelijk met bakken uit de hemel komt. Binnen no time ben ik nat tot op het naadje. Het waait nog steeds stevig en al klappertandend varen we naar een andere locatie. We prikken de haak er in, eten iets gemakkelijks en gaan slapen.   

En ondanks het staartje kijken we terug op een fantastische dag!