BYE BIG SAND CAY - HELLO SOUTH CAICOS

ZATERDAG 19 APRIL

Mijn lijf doet zeer. Een hele nacht schrap zetten tegen de swell en mijn zeeziekte heeft zijn tol geëist. Het is niet anders. Vandaag verlaten we deze prachtplek waar we inmiddels alleen liggen (I wonder why) en trekken verder naar South Caicos. Een van de eilanden van Turks&Caicos, gelegen in een cirkel binnen een rif.

Het waait hard, windkracht 6 en meer, maar de richting is gunstig: halve wind. Met alleen een gereefd voorzeil kan de boot dit prima aan en maken we vaart. Het hele traject is vandaag bezeild, maar de boot rolt en stampt vanwege de korte en onrustige golfslag. Mijn lijf speelt weer op en ik neem mijn vertrouwde plekje in: stuurboord achter, hoge kant. Gefocust op de horizon komt mijn systeem weer tot rust. Als mijn hoofd het maar snapt! Bijzonder hoe dat werkt.
Onderweg krijgen we een buitje over en ook het zeewater spuit ons regelmatig om de oren. Met de zeiljas aan en de broekspijpen van onze korte broek hoog opgetrokken blijven we redelijk droog.

Op de plek van bestemming ankeren we vlakbij de ‘stad’. Ton duikt naar het anker om te kijken of we goed liggen (stevig en niet om rotsen heen) en bemerkt gelijk dat de omstandigheden beginnen te veranderen. Het water is kouder dan we inmiddels gewend zijn. Bovendien staat er een stevige wind (inmiddels kracht 7) en daarmee ook stroming. Zelf sta ik op wacht op de voorsteven voor het geval Ton niet meer terug kan zwemmen of voorbij de boot wordt gedreven. Alles gaat gelukkig goed en het anker ligt perfect.

We besluiten Customs te bellen om ons aan te melden (dat moet op elk eiland....ook weer afmelden trouwens; een administratief proces dat veelal aan verbetering toe is en ook altijd geld kost). In het weekend zijn ze telefonisch bereikbaar volgens het internet, maar er neemt niemand op. We wagen het erop, gooien de dinghy in het water en varen naar de kant. Gelukkig zit de beambte op zijn plek. Naast ons zijn er nog twee andere boten in deze baai. Een stel uit Slovenië met een kleintje van 10 maanden (Jaka) en twee mannen uit Californië met een monohull. Onze procedure verloopt redelijk smooth al moeten we dezelfde gegevens invullen als bij het digitale sailclear. Inmiddels weten we: geen discussie, go with the flow, dat werkt het snelst. Binnen no time zijn we dan ook klaar en 65 dollar lichter.

Eenmaal buiten zijn we toe aan een versnapering. Internet laat ons in de steek, maar er komt een kanariegele jeep aanrijden die voor ons stopt: Heidi en Bama. Op onze vraag waar we gezellig een drankje kunnen doen geven ze aan dat we achterin de laadbak van de jeep mogen springen. Ze brengen ons wel even. Ondertussen krijgen we een rondleiding door het dorp/stadje. De laadbak heeft zijn beste tijd wel gehad. Nog even en Fred Flintstone kan er in rijden, maar wat een avontuur. Een wat een leuke mensen! Een geweldige ontmoeting. Dit maakt reizen zo leuk. Achteraf blijkt Heidi de directeur van de school te zijn.

Ze zetten ons af bij een lokale kroeg naast de marina. Geen marina zoals wij die kennen overigens, maar er hangt een fantastische sfeer. In de kroeg zitten allemaal jongelui. Het blijkt de staf van een lokale school: The SFS Center for Marine Resource Studies. Het bier smaakt goed, de burgers met frietjes ook. We maken kennis met enkele oud-studenten en  wat stafleden. Heerlijk dat laagdrempelige. 

We worden uitgenodigd voor een feestje bij Regatta door Emily en Dinero. Een van de stafleden (George) gaat de school verlaten. Het feestje is ter ere van zijn afscheid. Al wandelend krijgen we wederom uitleg over de diverse faciliteiten en de geschiedenis van het eiland. Er is niet veel en veel is ook verwoest door diverse orkanen, maar men is trots op het eiland, dat is duidelijk. Doel van de school is "marine biology, preserving the reef and the coral", zo verteld Emily ons trots. Ze betrekken ook de lokale bevolking bij hun projecten om ervoor te zorgen dat een ieder zijn of haar steentje kan bijdragen.

 
We arriveren bij Regatta. Een soort van open muziekkiosk waar iedereen in een kringetje op stoelen zit. Twee locale dames hebben een fantastische maaltijd bereid en serveren als toetje de lekkerste chocoladecake (met verse kokosrasp) die ik ooit heb geproefd. Het blijkt dat dit de vaste koks zijn voor school. Je zult maar zo boffen. 
We kletsen met de stafleden, met Heidi en Bama en ook met de eigenaren van het enorme resort 'Salterra' wat net een maand open is (een Marriot franchise). Het blijkt dat Heidi en Bama zelf ook jarenlang op een boot hebben gewoond en we nodigen hen uit op onze boot voor het paasdiner op Eerste Paasdag. Zij zorgen voor de steaks, wij voor de rest!

De scheepsbel van de RMS Rhone, het scheepswrak bij de BVI's