TWEEDE ETAPPE - DAG 6 T/M 10

WOENSDAG 27 NOVEMBER - ZONDAG 1 DECEMBER

Woensdag 27 november: dag 6

Tegen 11 uur wordt de gennaker weer gehesen en gelukkig is deze er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. De stuurautomaat lijkt het weer te doen.....lijkt, want even later geeft hij weer alarmsignalen en moeten we op de hand sturen. We besluiten stap voor stap te onderzoeken waar het probleem vandaan komt, want weten doen we het niet. En dat betekent dat we bij de onderdelen moeten kunnen. De bakskist achter is onze schuur, met bijbehorende vulling, maar bevat ook de stuurautomaat. Hij moet helemaal leeg met als gevolg dat de hele kuip vol staat met kisten en ander gerei. Een uitdragerij is er niks bij. Ondertussen zijn we ook nog steeds aan het varen, al sturend op de hand. 

Ton begint met het verjongen van alle elektrische aansluitingen en ziet dan dat 2 van de 4 bevestigingsbouten ontbreken. Ergo, de stuurautomaat kan zijn krachten niet kwijt aan het roer wat kan leiden tot foutmeldingen. Er worden nieuwe bouten aangebracht in de hoop dat dit het probleem zal oplossen. Fingers crossed.

Tijdens de borrel gunnen we onszelf een heerlijke hap van de pata negra. Superlekker, maar tjonge wat stinkt die poot!

Donderdag 28 november: dag 7

Inmiddels weten we dat de stuurautomaat nog steeds niet op orde is. De zoektocht gaat verder. Dit wordt bemoeilijkt door de vele buien die overtrekken, maar de bakskist moet leeg om het probleem te kunnen detecteren. Ton ontdekt olie onder de hydraulische arm. Deze lekt en dat zou zomaar de problemen kunnen verklaren. Hij besluit de hele hydrauliek te vervangen. Een rotklus in een nauwe ruimte, op een bewegende boot, met een stuurman die ook plek opeist in diezelfde omgeving omdat hij/zij op de hand moet sturen. Rond 16 uur in de middag, net voor de middagborrel (eigenlijk net erna, but who is counting) komt het verlossende woord: de stuurautomaat doet het weer. Luid applaus en een grote opluchting onder de hele bemanning. Want we zijn pas halverwege.  

We bevinden ons nog steeds ten noorden van de rumline (de rechtstreekse lijn tussen vertrek een aankomstpunt) en krijgen steeds vaker buien over ons heen. Dat gaat gepaard met de nodige wind en vraagt om wisselingen van zeil. En dat gaat niet altijd zonder kleerscheuren. Ditmaal moet de gennaker eraan geloven. En terwijl Ton en Roy bezig zijn met de hydrauliek en een van de andere bemanningsleden stuurt, buig ik me over de reparatie van de gennaker. 

Vrijdag 29 november: dag 8

Vandaag zitten we precies een week op zee. Er waait weinig wind en wat er waait, waait uit de verkeerde hoek. Af en toe worden we overvallen door een buit, maar er gaat voor de verandering eens niets stuk. Je zou het bijna saai kunnen noemen. Het lijkt op het rijmpje van Herman Finkers: 'In Almelo is altijd wat te doen, het stoplicht springt op rood en het stoplicht springt op groen.' Little did we know!

Zaterdag 30 november: dag 9

Gisteren was klaarblijkelijk de stilte voor de storm, want vandaag scheurt de gennaker wederom. Ditmaal op twee plekken en flink ook. De reparatie kost me 7 uur. Zeven uur die ik binnen in de boot doorbreng. Het komt mijn gemoedrust niet ten goede. De Duitsers hebben daar een term voor: Ubung macht den Meister. Maar iets minder 'Ubung' mag wel van mij. 

Ondertussen breekt buiten de houder af van een van de veiligheidsmiddelen (lang leve de tiewraps) en vangen we wederom een vis. Je zou denken: dat laatste is goed nieuws. Klopt, in principe is het dat ook, maar heb je enig idee hoe bloederig het vangen en fileren van een vis is.......op een zeilboot.....midden op de oceaan? En heb je ook enig idee tot waar het bloed dan allemaal zit? Na 7 uur reparatie was dat voor mij echt even teveel van het  goede. Ik kon het enthousiasme ook even niet delen. Maar gelukkig hebben we een crew die elkaar een off day gunt en dat ook van elkaar begrijpt. 

Vandaag voeren we ook een shiftwissel in. zodat we op andere uren de shifts draaien. Niet alle shifts zijn namelijk even populair. 

zondag 1 december; dag 10

Afgelopen nacht gingen we als de brandweer. Dat brengt ons weliswaar dichter bij het eindpunt, maar daarbij leveren we wel comfort in. Ook slapen wordt dan ingewikkelder. En ook al is er in de verste verte geen gras te zien op de boot, toch kan het gras dan groener lijken bij de buren. Zo dacht Ton dat mijn slaapplek te verkiezen was boven die van hemzelf, puur om het feit dat ik wel sliep en hij niet. En dan kun je maar een ding doen: de proef op de som nemen en wisselen van plek....... om er vervolgens achter te komen dat mijn plek kleiner is, bovendien erg zweterig, omdat je bovenop een plastic slingerzeil ligt, wat overigens ook nog zorgt voor de nodige schaafwonden, omdat het plastic hard is en weinig vergevingsgezind. Het in en uitstappen vraagt trouwens ook om yoga-achtige poses. Lang verhaal kort: de rest van de reis sliep ik weer op het slingerzeil en Ton op de bank, en ik sliep prima. 

Gedurende de dag blijven we snelheid maken en halen we meerder boten in, waardoor we niet meer op de laatste plek liggen in ons klassement. 

Ondertussen vangt Roy weer een Mahi die we heerlijk opsmikkelen. en kunnen we vandaag eindelijk weer eens genieten van wat rust op de boot. Niks gaat stuk. Ook wel eens lekker.