MARTINIQUE - HIKE

MAANDAG 30 DECEMBER

Vandaag besluiten we een wandeling te maken vanuit onze ankerplek. De wandeling leidt ons langs Anse l'Ane en Trois Ilets. Qua kilometers stelt de wandeling niks voor, maar de hoogteverschillen maken het behoorlijk pittig en de warmte ook.

We lopen langs de zee en enkele strandjes, waar we een verkoelend drankje nemen. We lopen door bosrijk gebied, maar ook op straat, dwars door een woonwijk. Het is een afwisselende route. Bij een van de laatste splitsingen besluit ik af te slaan richting de supermarkt, we moeten immers nog eten halen voor de komende dagen. Ton en de kinderen lopen terug richting de boot. Dat is nog 2,5 kilometer, door de berm langs een hele drukke doorgaande weg. Ik heb diezelfde weg, maar dan de andere kant op.

Ton besluit te liften en heeft gelijk beet. Er stopt een auto die hen alle drie netjes bij de haven afzet. Ik loop het hele stuk (ook enkele kilometers) naar de supermarkt en doe er mijn boodschappen. De mensen in de supermarkt zijn hoogst onvriendelijk. Ik heb een muntje nodig voor mijn karretje, maar ze doen alsof hun neus bloed. Ik wijs naar het karretje, wijs de daarvoor bedoelde gleuf aan, maar ze weigeren me te begrijpen. Heel frustrerend. Zou dit nou een vorm van discriminatie zijn? Uiteindelijk sleep ik maar meerdere handkarretjes achter me aan. Reuze onhandig. Eenmaal betaald ga ik op zoek naar een taxi, maar ook nu doet het personeel alsof ik van een andere planeet kom. En toegegeven, ze praten hier frans en dat is niet een van mijn sterkste talen, maar volgens mij is het woord 'TAXI' in een aantal talen, waaronder het frans, universeel. Ze kijken me amper aan, maar kunnen (of willen) me niet helpen. Zelf heb ik op die plek geen internet. Wel kan ik Ton bellen via whatsapp en dat doe ik dan maar met het verzoek om een taxi voor mij te regelen, want 5 kilometer lopen met enkele zware tassen zie ik toch echt niet zitten. 

De taxi komt uiteindelijk, maar wil me afzetten op de verkeerde plek. Dan had ik alsnog enkele kilometers moeten lopen. Op mijn beste frans geef ik aan dat dit niet het juiste adres is en gelukkig doet deze man wel moeite om me te begrijpen en rijdt uiteindelijk op mijn aanwijzingen naar de juiste plek. Dan ben je er.....einde leuk verhaal.......zou je denken, toch? Helaas. De beste man accepteert alleen cash en guess what? Dat ligt op de boot. En voordat ik door het zand bij de dinghy ben, we heen en terug bij de boot zijn geweest, tja dat kost behoorlijk wat tijd. We gaan op zoek naar een pinautomaat. Die hebben we gelukkig snel gevonden. En iedereen die vaker bij een pinautomaat is geweest weet dat deze niet alle coupures uitgeeft. Meestal alleen de grotere briefjes. Deze dus ook. En wat denk je? De man kan niet wisselen en wil me bedanken voor de €50 die ik hem aanreik. Nou vind ik het echt niet erg om af en toe fooi te geven, maar dat kent ook wel een grens en meer dan 200% fooi is me toch echt te gortig. Lang verhaal kort: uiteindelijk heeft hij in een winkel een flesje water gekocht en daarmee mijn biljet gewisseld zodat hij me mijn wisselgeld kon terugbetalen. ......dan is alles in Nederland toch echt een stukje gemakkelijker!

We brengen de boodschappen aan boord, zetten de kinderen aan het werk om ze schoon te maken voordat we de producten de boot intillen en eten rustig op de boot. Wat een avontuur weer! 

NB: vandaag kreeg ik het vergeten kadootje van Bente! @Tranentrekker@Heimwee