ANTIGUA - SAFARI TOUR

MAANDAG 24 FEBRUARI 2025

Om 8.30 staan we paraat om opgepikt te worden door de safaribus. Een open truck met tralies er omheen die ons vandaag zal rondrijden over het eiland.......en inderdaad, over dezelfde belabberde wegen als gisteren. We komen langs diverse prestigieuze projecten, waaronder een enorm cricketveld. Dat moet echt miljoenen hebben gekost, maar de weg erheen fatsoenlijk onderhouden of mensen die in krotten wonen voorzien van een fatsoenlijk inkomen? We kunnen het niet bevatten. Er worden duidelijk andere prioriteiten gesteld. 

We pikken nog een Engels stel op bij een van de hotels en samen worden we over het eiland gereden. Onderweg verteld de gids ronduit: over de flora en fauna (Papaya is zowel groente als fruit, in groene vorm is het een groente en in gele vorm fruit, leerzaam), over de heilzame werking van de vegetatie, over de diverse kerken (ieder klein dorp heeft er een), over de 365 stranden die het eiland rijk is en die naar vermeend een roze gloed hebben (veroorzaakt door het roze koraal wat is verpulverd).  Vol trots verteld de gids ook over de vele hotels die het eiland heeft. Heel eerlijk: we couldn't care less, maar goed, hij is trots dus gaan we daar een beetje in mee.

Hij legt ook de vlag uit: rood voor het vergoten bloed; zwart voor de aarde; blauw voor de zee; wit voor de stranden (ik heb maar niet gevraagd of roze dan geen betere kleur zou zijn!). De gele zon voor .....inderdaad.....de zon en tot slot de v-vorm in het midden van Victory, de overwinning. Niet duidelijk over welke overwinning we het dan hebben, maar er is iets overwonnen, dat is duidelijk. 

We zien de Boggey Peak, stoppen bij onder andere de Small and Big Ffryes Beach. Zien de heuvelformatie die The Sleeping Indian vormt. Bezichtigen The English Harbour met de Nelson's Dockyard, Devil's bridge (gevormd door de zee), Shirley's Heights met uitzicht over de start van de RORC 600 (en ergens daar tussen door voer de Grey Hippo, een van de Nederlandse deelnemers aan de ARC+......hoorden we later). We rijden door het Regenwoud, helaas minder indrukwekkend in vergelijking met Guadeloupe, bezichtigen 'on the way' The Blockhouse en krijgen uiteindelijk nog een lunch geserveerd bij Betty's Hope, een voormalige suikerriet plantage, waar maar bar weinig van over is. Wel staat er nog een molen. Voelt bijna Nederlands. De lunch is echter prima.  

Onderweg 'verblijdt' onze chauffeur ons met 'Sweet Caroline', The Village People enzovoorts. En ik vermoed dat hij de playlist op repeat heeft staan of hij heeft problemen met zijn korte termijn geheugen (een van tweeën), want de muziek herhaald zich meermaals. 

Was het een mooie ervaring? Zeker. Zijn er andere mooiere eilanden? Zeker wel. Maar het was hoe dan ook de moeite waard.

Einde dag halen we nog onze volle gastanks op! Blij dat dit ook weer geregeld is.