CANARISCHE EILANDEN HERE WE COME! LA GRACIOSA

VAN 10 T/M 12 OKTOBER

DONDERDAG 10 OKTOBER

Vandaag vertrekken we in de richting van de Canarische eilanden, maar niet voordat ik gebeld heb met Jelmer. Die wordt vandaag 22! Het blijft emotioneel dat ik niet aanwezig kan zijn bij de verjaardagen van mijn kinderen. Blij dat ik zijn stem hoor, blij dat we even met elkaar kunnen praten, en toch doet het pijn. Ik bereid hem er al op voor dat hij een extra grote knuffel krijgt als we elkaar weer zien in november.

Vandaag is er ook een doorbraak op culinair gebied: het is me eindelijk gelukt om zelf yoghurt te maken! Gewoon met houdbare melk, een lepel yoghurt, een temperatuurmeter en mijn yoghurtmaker. De substantie is dunner dan het origineel, maar desalniettemin erg lekker. En zo worden we steeds meer zelfvoorziend. Alleen de echte koe ontbreekt nog aan boord 😉

Tegen de middag varen we een stukje terug naar een eerdere haven waar we water kunnen tanken en even aan de walstroom kunnen liggen. Zodra we binnenvaren is er paniek op de steiger. De wind is sterk, de golven zijn hoog en het gaat behoorlijk tekeer. De havenmeester vindt het onverantwoord dat we willen aanmeren, maar we zetten door. Brutale mensen hebben immers de halve wereld en daarnaast is het voor ons bittere noodzaak. We leggen netjes aan, tanken water en stroom, nuttigen onze lunch en vertrekken rond 3 uur richting de Canarische eilanden. Het gaat heftig tekeer daarbuiten! We varen met gereefd grootzeil en krijgen af en toe een flinke klets koud water over de boot en onszelf. Het schiet op deze manier wel aardig op, dat dan weer wel, maar aangenaam zeilen is anders.

Wat opvalt is de temperatuur. Het is voor het eerst dat we tot ’s avonds laat in een korte broek kunnen zeilen. Het weer wordt duidelijk warmer. Toch gaat op een gegeven moment de warmere kleding aan. De luchtvochtigheid en het buiswater zijn de boosdoener in deze. Alles wordt klam en nat en daarmee koelen we toch best wel sterk af.

Ook de Zen is onderweg. Zij zijn enkele uren eerder vertrokken. We kruipen dichterbij, maar ze hebben een behoorlijke voorsprong. en ook zij gaan hard.

VRIJDAG 11 OKTOBER

We gaan als de brandweer, maar moeten toch de motor bijzetten vanwege de benodigde stroomvoorzieng. Het is een enorme herrie, maar het is even niet anders. De eindbestemming komt echter lekker snel dichterbij.

En vandaag is ook Juul jarig.....we hebben even bereik en dat geeft de gelegenheid om felicitaties te sturen via whatsapp.

ZATERDAG 12 OKTOBER

Heel vroeg in de ochtend, rond 6 uur, arriveren we op de plek van bestemming: het eiland La Graciosa, onderdeel van Lanzarote. Het is op dat moment nog aardedonker: geen maan, geen lichtvervuiling, alleen duisternis. Op de plotter kunnen we zien dat de ankerplek behoorlijk vol ligt. Ook de Audrey is gesignaleerd, een gezellige verrassing. We besluiten te wachten totdat het licht wordt voordat we het anker laten vallen. Dat levert toch net iets minder stress op. We drinken een kop thee en een eten een stroopwafel (wie wat bewaart die heeft wat). Jammie

Moe maar voldaan valt Ton in slaap. Mijn adrenaline giert nog door mijn lijf. Ik kan de slaap niet vatten en maak me nuttig door de boot binnen en buiten op te ruimen. Ik hang de zeilkleding op en berg de reddingsvesten op, rits de lazybag dicht en bevestig ook het losse stuk doek bij de mast. In je eentje best een klus. De instrumenten worden voorzien van al hun kapjes en de bevoorradingstas wordt leeggehaald en de spullen weggeruimd, alles weer netjes op z'n plek. Ik ruim de keuken op, doe de afwas en zorg dat alles weer aan kant is.

Naast een enorme swell is het ook een komen en gaan van toeristenboten, gevuld met herrie en muziek. Dat helpt niet om in slaap te vallen. Ik lees een boek en uiteindelijk zakt de adrenaline naar een acceptabel niveau. Ik val voor een paar uurtjkes in slaap op de bank.

Zodra we wakker worden bewonderen we het eiland. Het bestaat uit vulkanisch gesteente en heeft een ruige aanblik. Het uitzicht is prachtig. Om hier te mogen ankeren hebben we een vergunning aangevraagd, maar gelet op alle toeristenboten vraag ik me af waarom dit nodig was. Overigens is de ontvangst van onze aanvraag bevestigd, maar hebben we de daadwerkelijke vergunning nooit ontvangen. Voor zover we weten, de andere boten ook niet.

Ton gaat weer aan de slag met de neverending story, de dynamo. Ik zal jullie niet vermoeien met de technische details, maar een en ander heeft te maken met een klus die nog niet af was en het niet compatible zijn van de diverse onderdelen. 'Een beetje jammer' zeg maar, zeker als je bedenkt hoeveel moeite (en geld) Ton heeft gestoken in het vinden van alle onderdelen.

Enfin, zoals gezegd hadden we de Audrey ook gesignaleerd. Zij nodigen ons uit voor het eten en de Zen nodigt ons uit voor een borrel. We krijgen het nog druk. Voor ons vervoer naar andere boten zijn we afhankelijk van de dinghy (tenminste als we op anker liggen) en met Ton aan de klus ga ik alvast het nodige klaarzetten zodat we straks sneller up-and-running zijn. Thuis pak je de autosleutels en vertrekt, hier is het 'iets' meer werk. Inmiddels hebben we het proces behoorlijk geoptimaliseerd en kost het ons ongeveer 35 minuten (voorheen anderhalf uur!). Omdat de trap omhoog staat ga ik via de 'ninja exit', het luik boven het bed, naar buiten. Een hele klauter, maar het lukt, en ik bereid alles voor wat ik kan.

Maar met alle onderhanden werk (lees klussen) wordt de planning uiteindelijk anders en belanden we voor het eten op de Drifter. De Zen slaat voor deze keer af vanwege de enorme swell en zo zitten we even later samen met Andre en Audrey aan boord van de Drifter gezellig te eten en wordt de 'Drifter-dip' geintroduceerd (copyright Andre): een stukje meloen, gedoopt in Beirao (een Portugese likeur). Absoluut smullen. Het wordt een supergezellige avond met Audrey en Andre.

En terwijl wij binnen zitten in de boot missen we helaas de werkelijk schitterende zonsondergang. Gelukkig hebben we nog de foto's via de Zen.