LANZAROTE
DONDERDAG 17 OKTOBER
Als ik dit schrijf is het inmiddels 24 december, kerstavond 2024. Inmiddels hebben we de oversteek achter de rug, de nodige uitdagingen het hoofd gebogen en genoten van al het moois en elkaar. We laten een aantal bewogen weken achter ons. Weken waarin we ook de confrontatie met onszelf zijn aangegaan, maar waar we met een goed gevoel op terugblikken.
Toch is het fijn om een inhaalsslag te maken voor wat betreft het blog. Zowel voor de achterban, maar zeker ook voor onszelf. Zo kunnen we de hele tocht herbeleven met al onze herinneringen. En gelukkig heb ik op dagelijkse basis de hoofdlijnen bijgehouden op mijn telefoon. Daar moet ik nu uit gaan putten.
Ik begreep ook dat een aantal mensen ongerust waren omdat de blog op zich liet wachten, maar no worries. Het gaat goed! Meer dan goed!
_________________
Vandaag, 17 oktober, laten we de klussen voor wat ze zijn en huren bij het krieken van de dag een auto. We gaan Lanzarote verkennen. Wat voelt het weer heerlijk om in een auto te rijden. De vrijheid die dat geeft is bijzonder. Ik geniet met volle teugen.
We denderden kilometers lang door de ongekend ruige natuur van het vulkanisch landschap. Geasfalteerde wegen wisselen af met zandpaden, veel rotsen en nog meer kuilen.
We starten bij Yiaza, een klein dorpje.Hier bezoeken we een lieflijk kerkje en zien de typische witgekleurde bouwstijl van dit eiland.
Daarna rijden we door naar Los Hervideros. Op dit punt is de lavastroom (lang geleden) de atlantische zee ingestroomd hetgeen resulteert in een surrealistisch maanlandschap. De golven hebben vrij spel en denderen met grof geweld tegen en tussen de diverse rotsen en zorgen voor een waanzinnig schouwspel. Het water wordt metershoog opgestuwd. De natuur laat zien waartoe ze in staat is.
Hier komen we ook Audrey en Andre tegen en we besluiten gezamenlijk op te trekken. De eerstvolgende stop is El Golfo waar we een koffiepauze inlassen. Ton vraagt naar de lokale koffiespecialiteit en even later zit hij, nietsvermoedend, aan een Spaanse koffie. Wat is daar bijzonder aan zul je je wellicht afvragen? In principe niks, ware het niet dat het drankje gevuld is met een stevige laag Liquor 43 en het pas 10.30 in de ochtend is. Hij komt in ieder geval hard aan.
We bezoeken het dichtbij gelegen Lago Verde, het groene meer. Dit meertje dankt zijn diepgroene kleur aan de aanwezige algen. We mogen het slechts van een afstandje bewonderen, dit om het biologische evenwicht niet te verstoren.
Het Nationaal park de Timanfaya en het beklimmen van de Pico de la Caldera Blanca, een van de belangrijkste hoogten van de vulkanische keten op het eiland, staan ook op ons wensenlijstje. We rijden door het park, langs een toeristische plek met kamelen. Aangekomen bij een wegomlegging rest ons niets anders dan een d-tour te nemen. Deze leidt ons langs een avontuurlijk pad. Volgens Ton niet meer dan een geitenpaadje. De weg kenmerkt zich door enorme kuilen, rotsen en zand, heel veel zand. Andre volgt ons braaf langs deze bijzondere route. En ik? Ik geniet! Ik hou hier wel van. Bij het eindpunt maken we de klim naar de kraterrand en genieten van een prachtig uitzicht.
Hongerig van al deze indrukken gaan we op zoek naar een lekker restaurantje. En ergens op de route naar Arrecife vinden we een pareltje. Het is genieten met een grote zachte G.
Overigens valt Arrecife ons enorm tegen. Het mist charme. Op de terugweg halen we nog de nodige boodschappen en nemen tenslotte een afzakkertje op de Audrey, samen met de Zen. Wat was dit weer een heerlijke dag!
Reacties
Een reactie posten