WAS WEL OF WAS NIET!

DONDERDAG 3 OKTOBER

Bij Porto Santo zijn er meerdere plekken om de boot te ankeren: in de haven en buiten de haven. In de haven (overigens lig je dan nog steeds op anker en niet aan een steiger, maar dan binnen de bescherming van de havenmuren) is er veel minder deining en daar snakken we inmiddels naar. We gaan ons geluk beproeven, hijsen het anker en varen naar binnen. Bij voorkeur zouden we een aantal uren aan de kader liggen om water te tanken en de boot aan de walstroom te leggen. 

We zien 1 plek bij een andere grote boot langszij, maar daar ligt ook een kano naast. We varen naar de boot, spreken de kapitein, maar deze geeft duidelijk het signaal dat hij geen boot langszij wil hebben en niet van plan is om de kano te verleggen, ook niet voor een paar uurtjes. Overigens is het ongeschreven regel dat je dit als boot eigenlijk altijd moet toestaan, maar dit heerschap weigert. We kiezen ervoor om geen heisa te maken, maar ankeren in de haven. Dat scheelt in ieder geval deining. 

Saillant detail: een paar uur later legt een andere boot gewoon langszij aan. De kapitein is op dat moment afwezig, maar bij terugkomst geeft het wel gedonder zien we. De 'nieuwe boot' wijkt echter niet en blijft langszij liggen. 

We hebben inmiddels een enorme hoeveelheid was verzameld. En uiteraard kan ik aan boord wassen, maar dat kost onze kostbare stroom en water (en deze kunnen we momenteel niet bijvullen). In de haven hebben ze een grote wasmachine en ondanks de enorme wachtrij kies ik ervoor om deze tijd uit te zitten. Ton brengt me met de dinghy aan wal en gewapend met mijn portemonnee en boekje ga ik de tijd uitzitten totdat ik aan de beurt ben. Vlakbij is een terrasje waar ik mezelf neervlij en de tijd tikt lekker verder.......en verder.......en verder...... Zo rond half 6 ben ik bijna aan de beurt. Maar dan komt de havenmeester de deur sluiten. What the f...! (excusez le mot) Hij weet me te vertellen dat de deur morgen om 8 uur weer open gaat. Maar ja, morgen gaan wij weer verder naar het volgende eiland, dus eigenlijk is de boodschap dat ik voor niks bijna 6 uur heb gewacht! Ik ben not amused. Het goeie nieuws is wel dat het boek bijna uit is, maar de was gaat weer ongewassen mee terug naar de boot. 

Ondertussen op de boot heeft Ton weer geklust aan de dynamo. Dat is zo langzamerhand een gebed zonder end aan het worden. Al komen we iedere keer weer een klein stapje in de goede richting.

Om mijn frustratie een beetje kwijt te raken pak ik uit met het eten. Dat maakt weer het een en ander goed.