DAG LISSABON - HALLO PORTO SANTO/MADEIRA

VRIJDAG 27 SEPT - DINSDAG 1 OKT

Vandaag vertrekken we naar Madeira, een tocht van 570 mijl. Zo lang zijn we nog niet eerder onderweg geweest zonder land in zicht. Dag Lissabon, hallo Porto Santo/Madeira.

VRIJDAG 27: we laten Lissabon achter ons, tanken de boot nog even vol, eten een ijsje en Ton zet de hengel weer uit......we vangen....rappapa, rappapa......een op elkaar gefrommeld stuk eigen aas. Dat wordt weer puzzelen om het te ontwarren.

Eenmaal op zee komen we er achter dat we geen enkele mogelijkheid hebben om starlink aan te zetten en dat betekent dat we de komende 5 dagen verstoken zijn van internet. Naast het gegeven dat we dan geen contact kunnen hebben met de buitenwereld, kunnen we ook geen nieuwe weerberichten binnenhalen en moeten we teren op het weerbericht van voor vertrek. Het aanzetten van het vinkje voor starlink komt voortaan op onze checklist voor vertrek!

Ik pak de puzzelboekjes voor het eerst erbij en kom er achter dat de batterij van de telefoon op deze wijze wel erg lang meegaat.

Zonsondergang 

ZATERDAG 28: De eerste nacht zit erop. Ik ben gebroken. De zonsopgang fleurt me een beetje op, maar ondanks het preventief innemen van de zeeziektepilletjes, geeft mijn lijf aan dat het er moeite mee heeft. De boot gaat als de brandweer en koken is een hel, maar het lukt om pittabroodjes te serveren met geprepareerd gehakt en flink wat knoflooksaus. Voorlopig komen we immers toch niemand tegen.

MAANDAG 30: na een werkelijk stikdonkere nacht met ik weet niet hoeveel sterren aan de hemel, breekt de dageraad weer aan. De prachtige sterrenhemel maakt dat ik me nietig voel. Ik raak niet uitgekeken. De maan laat zich niet zien en we varen een soort van blind. Maar oh, wat is het prachtig. Ik probeer in de nacht om een filmpje ervan te maken, maar dat is niet te doen. De apparatuur op de boot geeft teveel licht, ondanks de nachtstand, om de sterren op camera vast te leggen. Maar beeld je een avond in waarin je enorm veel sterren ziet en dat maal een oneindig aantal......dat is de hemel die ik boven me zie. 

Ik begin mijn ochtendshift met wat crackers voor ontbijt en het zeurderige gevoel in mijn lijf wordt gelukkig minder. Ton duikt na het ontbijt weer zijn bed in. Inmiddels slapen we allebei stuurboord achterin, ook ik. Dat mag zowat in de krant, want de bank was tot nu toe mijn beste vriend. 

Inmiddels hebben we de kussens naar bovengehaald en dat betekent dat je tijdens de wacht korte stukjes van een kwartier kunt slapen. Ieder kwartier speur je dan de horizon af naar andere boten, je bekijkt de plotter en zet de wekker weer voor het volgende kwartier. Er zijn echter weinig tot geen boten te zien en zo haal je een beetje slaap in.

Ik had nog pittabroodjes over, dus in de middag presenteer ik heerlijke tosti's en meloen. En voor het diner een gevulde pasta. Koken is wel een uitdaging op een boot. Alles wat je op het aanrecht zet is een potentieel projectiel. Het doet me herinneren aan een spelprogramma van vroeger waarin de kandidaten diverse bordjes op een stokje draaiende moesten zien te houden. Dat zijn ook een beetje de capriolen in de keuken. Met handen, voeten, benen, armen, romp.....op alle mogelijk manieren probeer ik de ingrediënten, borden enzovoorts op hun plek te houden. Dat lukt, maar het kost moeite en levert de nodige blauwe plekken op. Na iedere kookbeurt ben ik total loss.

Wat betreft die blauwe plekken, ik heb inmiddels ook met mijn bovenarm klemgezeten tussen een van de deuren (ik had de deur vast, boot bokte naar stuurboord, ik vloog tegen de deurstijl, en boot bokte gelijk naar bakboord, waardoor ik de deur dichttrok....ongewild......en daar zat mijn vel tussen), hetgeen een fikse blauwe plek opleverde op mijn bovernarm vanaf mijn schouder tot aan mijn elleboog. Als je niet beter wist zou je denken dat ik zwaar mishandeld wordt. 

Onderweg zien we weer een school dolfijnen en zelfs vliegende vissen. Het duurde bij deze laatste even voordat mijn brein signaleerde wat ik zag. Een heel bijzonder gezicht. 

We raken wederom een stukje aas kwijt, dus voorlopig wordt er geen vers gevangen vis geserveerd. 

Na weer een prachtige zonsondergang gaan we de laatste nacht in.

DINSDAG 1 OKTOBER: Vandaag is de verjaardag van mijn moeder. Dat blijft toch haar dag, ook al is ze er niet meer. Het is dit jaar ook de dag dat we aankomen bij Porto Santo, een van de eilanden van de Madeira-group. Wat in de verte op een groot zwart eiland leek, blijkt een oase van licht zodra we de hoek om zeilen.

Moe maar voldaan ankeren we in het donker, maar met het licht vanuit de kant. WE MADE IT!

Nu eerst wat drinken en knabbelen om te vieren dat we veilig zijn gearriveerd.