165 MIJL NAAR LISSABON - BOSBRANDEN PORTUGAL/SPANJE

- september 16, 2024

MAANDAG 16 SEPTEMBER

In alle vroegte vertrekken we richting Lissabon. Een tocht van 165 mijl en dat betekent (uitgaande van een gemiddelde van 6 knopen per uur; daar rekenen we voor het gemak mee, zodat het altijd meevalt) doorzeilen in de nacht. Morgen in de loop van de dag zullen we aankomen in Lissabon. Het wordt weer een lange dag en een korte nacht met weinig slaap.

We beginnen de dag met een stevige wind in de rug, maar al na een paar uur varen gaat de wind uit en moeten we de motor bijzetten. Uiteindelijk besluiten we zelfs om de zeilen op te bergen omdat deze niets meer toevoegen aan de voortbeweging.

Aan de landzijde zien we enorme rookwolken die zich verder uitspreiden over de zee. De lucht kleurt in de verte geel, oranjebruin en grijs. Het ziet er onheilspellend uit. We raken het internet en komen erachter dat er enorme bosbranden woedden in delen van Spanje en Portugal. Het haalt in de avond zelfs het nieuws. En dat betekent dat we van een blauwe lucht met witte wolken na verloop van tijd een een surrealistische wereld invaren met deprimerende luchten en ronddwarrelend as.......en vliegen, heel veel vliegen, die op onze boot komen schuilen (tenminste daar verdenk ik ze van).

We begrijpen van de ChillaLot, die inmiddels ook is vertrokken in zuidelijke richting, dat sommige havens zelfs gesloten zijn vanwege de slechte luchtkwaliteit. Je moet door de tunnel heen wil je weer voet aan wal kunnen zetten, zeg maar. En aan het einde van die tunnel is er (letterlijk) weer licht. Onze eindbestemming is gelukkig ver genoeg weg.

Onderweg worden we getrakteerd op dolfijnen, Ik heb het al eerder gezegd, maar dat blijft een feestje. De golven van de boot vormen een waar speelparadijs voor deze prachtige beesten. En zo gaan we de nacht in.

Het is wel oppassen geblazen voor alle visnetten die her en der gemarkeerd zijn middels een ieniemienie klein vlaggetje. Lastig te zien overdag, onmogelijk in de nacht, zelfs bij volle maan. Pas als je ze dichtbij passeert zijn ze zichtbaar ("oh chips, dat was er weer een, wel erg dichtbij"). Gelukkig blijven we nergens met onze schroef achter hangen. Meer geluk dan wijsheid zullen we maar zeggen.

We varen ook nog steeds in orka-land en meermaals wordt ik opgeschrikt door duikelende dolfijnen die ineens naast de boot verschijnen. Maar we doorstaan de nacht verder goed en schieten aardig op, zij het op de motor.