De boot

 WOENSDAG 14 AUGUSTUS

Vandaag blijven we een dagje voor anker in Aber Wrac'h. We weten werkelijk niet hoe we deze naam moeten uitspreken, maar het klinkt meer Iers dan Frans. Anyway, na een heerlijk ontbijt (wentelteefjes om het oude brood op te maken) gaan we aan de slag met de dinghy (dat wil zeggen: Ton gaat aan de slag met de dinghy). Het oorspronkelijke pompje werkt niet naar behoren en moet worden aangepast. Iets met ampère en weerstand (iets waar ik werkelijk geen verstand van heb, maar Ton gelukkig wel). We willen met het bijbootje naar een van de eindpunten van het riviertje omdat daar, volgens de pilot, een heerlijke lunch wordt geserveerd. 

We zijn nog niet heel erg bedreven in het gebruik van ons bijbootje, maar de aanpassingen aan het kraantje voor de buitenboordmotor die Ton een tijd geleden heeft gedaan, werpen wel hun vruchten af. Het gaat erg eenvoudig om de motor te laten zakken. Minder eenvoudig is om zelf in het bootje te stappen. Een volgende keer moeten we ons zwemplateau laten zakken, dat maakt het in en uit stappen net iets gemakkelijker. Maar in al ons enthousiasme zijn we dat vergeten. De verwachte plons blijft gelukkig uit en even later zitten we droog (toen nog wel) in ons bootje. 

De motor start in 1 keer en we vliegen werkelijk over het water naar de beloofde lunch. En voor de gelegenheid hadden we ons 'gezellig' gekleed. Even niet onze bootspullen aan, maar leuke witte waterschoenen, hoedje op, normale jasjes aan........een kleine misrekening zo bleek even later. Want tuurlijk is er geen dinghy steiger bij het restaurant of elders. En gelet op alle rotsen en oestervelden moeten we een stukje door het water waden om de dinghy heel te houden en naar de kant te komen. Jammer van de witte schoentjes. Eenmaal in het water zakte ik tot ver boven mijn enkels in de blubber en hield de ondergrond mijn schoenen stevig vast. De eerste paar stappen wilde met enige dwang nog lukken, maar bij een volgende stap schoot mijn voet uit mijn schoen en belandde ik op mijn knieën in het water. Mijn jas tot aan de oksels nat van het zoute modderige water. Tot overmaat van ramp pakte de wind mijn hoed en blies deze op charmante wijze ook enkele meters verder in de blubber. 

.....had ik al verteld van de rotsen en de oestervelden.......ooit een oester gezien met nette afgeronde randen? Nee, ik ook niet en mijn knieën dus ook niet. Met een zeiknatte jas, modderschoenen en modderhoed en een hevig bloedende knie kwam ik aan bij het restaurant. De romantiek was even ver te zoeken en we moesten ook nog via dezelfde route terug. Overigens waren we door alle 'toestanden' ook te laat voor de lunch en hadden we de keuze uit 3 gerechtjes. Maar de omgeving maakte alles goed. Zoals al eerder gezegd: voor zeilers een echter aanrader!

We sloten de dag af met een lekker kaasplankje op de boot.