DE OVERSTEEK - GOLF VAN BISKAJE DAG 1

DINSDAG 20 AUGUSTUS 

Na een werkelijke vreselijke nachtrust, veel swell en te kort, vertrekken we  vanuit Cameret sur Mer (Frankrijk) naar A Coruna Spanje), de Golf van Biskaje over. We halen het anker op, maar halverwege valt al onze stroom uit. Een zeer matig begin van de dag. We zijn al los van de grond, de boot begint te bewegen, maar er hangt nog meters kabel en een anker onder. Ik kruip achter het stuurwiel en vaar zo traag als ik kan in grote rondjes door het havengebied, ondertussen lettend op voldoende diepgang. Ton probeert in de tussentijd te achterhalen wat het euvel is zodat hij deze (hopelijk) kan oplossen. Het duurt een klein half uur voordat we weten wat er aan de hand is (de ankerlier zit niet op 24 volt, zoals wij dachten, maar op 12 volt. Hij trekt teveel stroom, waardoor de beveiliging van de lithiumaccu's wordt geactiveerd.) Weer een verrassing van de boot, die we gelukkig kunnen oplossen. We hebben weer stroom, halen de rest van het anker op en kunnen vervolgens alsnog vertrekken richting Spanje. De oplossing voor deze verrassing is echter een bypass en vraagt om een structurele oplossing. We zetten 'm erbij op de klussenlijst.    

De zee is deze eerste dag meedogenloos. We zeilen snoeihard, echt hard (tussen de 9 en 10 knopen) en dat met gereefd zeil. We maken behoorlijk veel mijlen. Het draaien van de shifts hebben we gelijk vanochtend in laten gaan. Drie uur op, drie uur af. We wisselen elkaar telkens af. Dat geeft de kans om bij te slapen of gewoon even in het luchtledige te staren. 

Ik had (zoals aangegeven in mijn vorige blog) een pastasalade gemaakt voor het avondeten vanuit de gedachte: lekker makkelijk. Immers, koken met harde wind is een uitdaging an sich. Ik had alleen niet de gebruikelijke ingrediënten gevonden en mijn frans, om alle juiste producten te vinden, is matig (zo bleek). Lang verhaal kort: met deze salade kon je gemakkelijk een lek dichten in een boot. Het was één blok beton geworden. Was het eetbaar, mwah, kauwbaar zeker......maar daarmee was alles gezegd. Bij gebrek aan beter hebben we ons hier doorheen geworsteld, maar waar normaliter mijn eten met ham en gram opgaat, bleef er nu voldoende over 😂.

We gingen de nacht in met een meer dan volle buik en nog steeds keihard zeilend.........totdat de wind, diep in de nacht, grotendeels wegviel. Normaliter heeft onze boot genoeg aan 10 knopen wind. Daarmee kunnen we behoorlijke snelheden halen. We hadden ons echter verkeken op de golfslag. Het leek het IJsselmeer in het kwadraat en 10 knopen in de rug waren te weinig om stabiel op de golven te liggen. De boot veranderde in een zogenaamde klotsbak. It was a bumpy ride! En waar het Ton lukte om bakboord achter daadwerkelijk te slapen (of buiten), koos ik uiteindelijk voor de bank in de salon. Opgerold als een wokkel, klem tussen bank en tafel, sliep ik als de beste.